จู่ๆก็รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจอยากระบายเรื่องการเมืองมากๆ
หลายวันที่ผ่านมามีเหตุการณ์ระเบิดครั้งใหญ่ที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้อีกครั้ง
ซึ่งสำหรับคนไทยทั่วไปเมื่อได้รับรู้ก็คงรู้สึกว่ามันเป็นเหตุการณ์ธรรมดาอย่างเคย
แต่ผมเริ่มเกิดคำถามกับตัวเองหลายข้อว่าประเทศไทยคืออะไร
หลายคนคงจะตอบว่ามันก็คือประเทศของเรา ปิตุภูมิอันน่าแสนภาคภูมืใจไง
งั้นผมก็เกิดความคิดว่าประชาชนในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ซึ่งอาจจะคิดว่าพวกเขาไม่ใช่คนไทยเลยเป็นคนเลวงั้นหรือ
เรายัดเยียดความคิดกันเองหรือเปล่าว่าพื้นที่นั้นคือประเทศไทย
จะว่าไปประเทศหรือรัฐก็เป็นสิ่งที่มนุษย์สมมติขึ้นทั้งนั้น
มันถูกสร้างมาเพื่อธำรงสังคม แต่เมื่อคำว่ารัฐเกิดเป็นข้ออ้างในการฆ่าฟันกัน
ผมเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องตามครรลองแล้ว ถามผมโดยส่วนตัวแล้ว
สามจังหวัดภาคใต้มีความสำคัญอะไรกับผมมากมายหรือเปล่า ผมตอบได้เลยว่าไม่
มันจะเป็นอย่างไรก็ให้เจ้าของพื้นที่เป็นผู้พิจารณาเถอะ
มันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของมาเลเซียหรือกลายเป็นประเทศใหม่
มันก็ไม่ทำอะไรให้ผมเดือดร้อน
แต่สิ่งเดียวที่ผมยอมรับไม่ได้คือความพยายามแยกตัวโดยวิธีของคนขี้ขลาดแบบผู้ก่อการร้าย
การทำร้ายผู้บริสุทธิ์โดยอ้างว่าเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
ตามหลักการของผมแล้วถือว่าเป็นความเลวอย่างถึงทื่สุด สำหรับผมไม่ว่าจะมีลักษณะใด
การฆ่าก็เป็นสิ่งที่ชั่วร้ายทั้งนั้น ผมบรรยายความคิดของผมให้บางคนฟัง
พวกเขาบอกว่าถ้าปล่อยให้สามจังหวัดภาคใต้แยกออกไป
ส่วนอื่นๆของประเทศก็อาจจะถูกแยกก็ได้ ผมกลับมีความคิดว่าไม่เห็นมันจะเป็นอะไร
ยังไงประเทศก็เป็นสิ่งที่ถูกสมมติขึ้นอยู่แล้ว ผมไม่รักเมืองไทยเลยหรอ ผมรักครับ
รักมาก รักแทบจะยิ่งชีพด้วยซ้ำ
แต่ผมจะไม่ยอมให้คำว่าชาติที่ผมรักถูกนำไปใช้ให้มนุษยชาติแตกแยกกัน
เกิดการเข่นฆ่าขึ้น ผมไม่เห็นความแตกต่างหรอกถ้าลาวเป็นส่วนหนึ่งของไทย
หรือภาคอีสานกลายเป็นส่วนหนึ่งของลาว
ในเมื่อผู้คนและวัฒนธรรมในบริเวณเหล่านั้นก็ใกล้เคียงกันมากอยู่แล้ว
ทำไมผมต้องยึดติดกับประเทศของผมที่เป็นรูปขวานด้วย
ทำไมผมต้องพยายามไม่ให้ประเทศไทยเสียพื้นที่(ซึ่งก็ไม่ได้เป็นของผมแต่อย่างใด)อย่างสุดชีวิตตามที่พวกทหารที่ค่ายร.ด.สั่งสอนด้วยวิธีการยัดเยียดด้วย
ผมไม่ได้รู้สึกบูชานับถือวีรบุรุษของประเทศในประวัติศาสตร์หรอก
บรรพบุรุษของผมเข้ามาอยู่ในประเทศนี้ยังไม่ถึง90ปีด้วยซ้ำ
ถ้ามีคนถามผมว่าผมเป็นคนไทยหรือเปล่า โดยสัญชาติใช่ครับ และภูมิใจที่มีด้วย
แต่ถ้าโดยเชื้อชาติวัฒนธรรมและคติความเชื่อ ผมเป็นคนจีนเสียยิ่งกว่าจีน
และผมก็ภูมิใจเช่นกัน ถ้ามีคนบอกผมว่าจะให้สัญชาติจีนหรืออเมริกากับผม
ผมไม่เอาหรอกครับ เพราะสัญชาติก็เป็นสิ่งสมมติเช่นกัน ผมขอมีชีวิตที่มีสุข
อยู่รอดได้ในสังคม และภูมิใจในความเป็นคนไทยเชื้อสายจีน
ผมจะเป็นคนที่พูดได้ทั้งภาษาไทยและภาษาจีนเมื่อมีคนคุยกับผม
ผมเริ่มขึ้นไปถึงโลกในอุดมคดิที่ในโลกนี้มีเพียงประเทศเดียวนั่นก็คือโลก
โลกที่ไม่มีพรมแดน
ไม่มีความแตกต่างที่ถูกกำหนดขึ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาติที่ทำให้มนุษยชาติแปลกแยกกัน
ทุกชีวิตบนโลกใช้ชีวิตอยู่ในคอมมูนที่ยิ่งใหญ่ ไม่มีการแบ่งเชื้อชาติ วรรณะและฐานะ
มีกฎหมายที่ตั้งอยู่บนหลักแห่งศืลธรรมอย่างแท้จริงเท่านั้น(เช่นไม่ฆ่า ไม่ขโมย
ไม่ยุยงให้เกิดสงคราม) นี่แหละคือคอมมิวนิสต์ในอุดมคติของผม
สหภาพโซเวียตเคยพยายามที่จะทำ แต่วิธีของมันยัดเยียดผู้คนมากเกินไป
ฝืนต่อหลักของธรรมชาติมนุษย์ แต่เมื่อทุกอย่างลงตัว
ผู้ที่เป็นผู้นำก็ต้องมีคุณธรรมและพร้อมที่จะลงจากอำนาจและนำโลกไปสู่อนาธิปไตย
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ในช่วงชีวิตของผม แต่ผมก็หวังว่ามันจะเป็นหนทางแห่งสันติภาพในอนาคต
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ในช่วงชีวิตของผม แต่ผมก็หวังว่ามันจะเป็นหนทางแห่งสันติภาพในอนาคต