|
|
|
089.9591 รวมเรื่องทั่วไปภาษาไทย
มือของแม่
ภาพหญิงชรา ที่เดินหาบขนมขายอยู่ริมถนนทำให้ผมหยุดชะงักอยู่ชั่วขณะแม้ว่าแกจะเดินจากไปแล้วแต่ภาพหญิงแก่ที่ยกมือขึ้นปาดเหงื่อเดินฝ่าเปลวแดดออกไปนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในสายตาของผม
จนยากที่จะสลัดออกมือหยาบกร้านที่มีแต่เส้นเอ็นปูดโปนของหญิงแก่ทำให้ผมนึกถึงมือของผู้หญิงคนหนึ่ง
.ผู้หญิงซึ่งทำทุกอย่างเพื่อลูกน้อยของตนได้โดยไม่หวังอะไรนอกจากรอยยิ้มของลูก
..
ผู้หญิงคนนั้น
. คือ แม่ของผมเองแม่เป็นแม่ค้า ที่หาบขนมขายอยู่ข้างถนนวันไหน ขายดี ก็มีเงิน พอจับจ่ายตามอัตภาพหากวันไหน ขายไม่ได้ ก็ต้องใช้เงินอย่างกระเบียดกระเสียรแต่แม่ก็ไม่เคยยอมให้ผมรู้จักกับความหิวโหยอะไรที่อยากกิน
แม่มักหามาให้ผมเสมอไม่ว่าของสิ่งนั้นมันจะทำให้แม่ต้องอดสักกี่มื้อก็ตามเวลาที่ผมนั่งกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย แม่มักจะมองดูเงียบๆริมฝีปากของแม่ปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ อย่างมีความสุขตอนนั้น
ผมไม่เคยสนใจเลยว่าขนมชิ้นเล็กราคาแพงที่แม่หามาให้นั้นต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อของแม่กี่หยดไม่เคยนึกสงสัยด้วยซ้ำว่า หลังจากที่ผมกินขนมจนอิ่มจะมีอะไรเหลือตกถึงท้องแม่ไหม?
ผมรู้เพียงอย่างเดียวคือ แม่เป็นหญิงแก่ที่หาบขนมขาย
.
.
ยามใดที่มโนธรรมมาย้ำเตือนให้ผมคิดถึงความเหน็ดเหนื่อยของแม่ สัญชาตญาณแห่งการเอาตัวรอดก็มักจะหลบเลี่ยงความรู้สึกผิดในใจด้วยการบอกว่าในเมื่อแม่เกิดผมมามันก็เป็นหน้าที่ของแม่ที่ต้องหาบขนมขายเพื่อหาเลี้ยงผม
ถ้าไม่มีอะไรกินขนมที่เหลือจากการขายมันก็ช่วยให้แม่อิ่มได้นี่นายามใด ที่มือนั้นยื่นมาจับต้องดึงผมไปกอดไว้แนบอกยามนั้น ผมก็มักจะเบี่ยงตัวหนีด้วยความรู้สึกขยะแขยงแม้ไม่เอื้อนเอ่ยออกมาเป็นวาจา
แต่แววตาที่ผมแสดงออกมันก็บอกถึงความรู้สึกภายในอย่างโจ่งแจ้งแววตาที่ทำให้แม่ชะงัก แม่มองหน้าผมอย่างเข้าใจแล้วก็มีท่าทีงกๆ เงิ่นๆ อย่างคนรู้สึกผิด แม่ไม่พูดอะไรสักคำมือหยาบกร้านนั้นกำแน่นค่อยๆ ตกอยู่ข้างลำตัว ไหล่ของแม่ลู่ลง
หลังจากวันนั้น มือของแม่ไม่กล้าที่จะเอื้อมมากอดผมอีกเลย
.
ตอนนั้น ผมรู้สึกสบายใจนะที่ไม่ต้องสัมผัสกับมือที่หยาบกระด้างที่น่ารังเกียจนั่น
แต่เมื่อ เวลาผ่านไป ผมกลับเกิดความรู้สึกที่ต่างจากเดิม
จริง ๆ แล้วสิ่งที่น่ารังเกียจ ไม่ใช้มือหยาบกร้านของแม่หรอกมือที่เนียนสวยราวกับลูกผู้ดี ของผมต่างหากที่น่าขยะแขยงขณะที่มือแม่กร้านเพราะ กรำงานหนักเพื่อเลี้ยงผมแต่มือที่อ่อนนุ่มของผมไม่เคยทำประโยชน์เพื่อใครเลยนอกจากตัวเองน่าขันนะ
เมื่อผมเติบใหญ่ และประสบความสำเร็จในชีวิตหลายครั้งหลายคราที่มีโอกาสจับต้องมือของผู้หญิงมากหน้ามือที่ นิ่ม หอมกรุ่นกับเล็บเคลือบสีสดและเรียวปากนุ่มสวยช่างฉอเลาะนั้นไม่ได้ทำให้ผมโหยหาเลยสักนิดสิ่งที่ผมร่ำร้อง
กลับเป็นมือที่หยาบกระด้างของผู้หญิงเพียงคนเดียว
ผู้หญิงที่หาบคอนกระจาดเดินเร่ขายขนมอยู่ข้างถนนเพื่อเลี้ยงลูกชายผู้หญิงไม่ค่อยพูด ที่มักใช้สายตาเฝ้ามองผมอยู่เงียบๆสายตาที่สื่อความรู้สึกของแม่คนนึงซึ่งมีต่อลูกสายตาอ่อนโยนคู่นั้น
เหมือนกับจะบอกผมเสมอว่าผมคือ ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของแม่
อาจจะเป็นเพราะพ่อจากไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นตั้งแต่ผมยังเล็กก็ได้ทำให้แม่พยามทำทุกอย่างเพื่อชดเชยความเป็นลูกไม่มีพ่อให้ผมเท่าที่แม่ค้าหาบขนมขายอย่างแม่จะทำได้แม่คงกลัวว่า
ผมจะกลายเป็นเด็กมีปัญหาเพราะขาดพ่อล่ะมั้งแต่แม่ไม่เคยรู้หรอกว่า ในสายตาของผม
.ผู้ชายที่ทำให้ผมเกิดมาไม่ได้มีความสำคัญกับผมเลยสักนิด
..
ผมเกลียดผู้ชายคนนั้น
..ตาแก่ที่กินเหล้าจนเมา เอะอะ โวยวาย ทำร้ายแม่ผมหลายครั้งที่ผมเห็นพ่อใช้คำพูดถากถาง ระราน อาละวาดใส่แม่แม่ผู้น่าสมเพชของผมก็ไม่เคยลุกขึ้นมาต่อต้านเลยสักนิดแม่มักยอมพ่อเสมอ
.. ยอมถูกซ้อมเป็นกระสอบทรายแล้วก็แอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวเงียบๆ
ยอมทำงานหนักเดินขายของวันละหลายๆ กิโลเพื่อเอาเงินมาเลี้ยงครอบครัว
.ส่วนเงินเดือนของพ่อน่ะหรือมันจมลงในขวดเหล้าหมดแล้ว
สภาพของแม่ที่ผมเห็น ทำให้ผมได้แต่นึกในใจว่าถ้าผมแต่งงาน ผมจะหา เมีย อย่างแม่แต่ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมจะไม่ยอมมีชีวิตที่น่าเวทนาแบบแม่ เด็ดขาด!
ผู้หญิงที่ยอมเป็นกระโถนรองรับอารมณ์ของผู้ชายผู้หญิงที่ยอมให้สามีโขกสับอย่างกับทาสในเรือนเบี้ย
ยอมทำงานบ้านจนดึกจนดื่นยอมตื่นแต่เช้ามาทำขนมขายเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวยอมแม้กระทั่งให้ผู้หญิงอื่นมาแย่งผัวตัวเองไปต่อหน้าต่อตาแม่ยอมรับชะตากรรมที่เกิดขึ้นโดยไม่เคยคิดจะต่อสู้เรียกร้องสิทธิอะไรเลยแม่มีปากเสียงกับพ่อเพียงครั้งเดียว
ตอนที่พ่อจะเอาผมไปอยู่ด้วยตอนนั้นผมเห็นแม่สู้ยิบตาราวกับหมาจนตรอกเลยทีเดียวพ่อยอมให้ผมอยู่กับแม่อย่างไม่คิดจะเยื้อแย่งน้ำหน้าอย่างเธอ จะเลี้ยงลูกได้สักแค่ไหนกันเชียวอีกหน่อยลูกมันคงต้องหาบขนมขายทั้งชาติ
เหมือนเธอนั่นแหล่ะ
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่แม่และผมได้ยินจากปากของพ่อมันเป็นคำพูดที่ทำให้แม่ฮึดสู้แม่ทำงานหนักตัวเป็นเกลียวเพื่อหาเงินส่งผมเรียนสูงๆ
ซึ่งผมก็ไม่ได้ทำให้แม่ผิดหวังเลยการเรียนของผมอยู่ในขั้นดีเยี่ยมจนได้รางวัลจากทางโรงเรียนเสมอเปล่าหรอกนะ ผมไม่ได้ตั้งใจเรียนเพื่อแม่หรอกตลอดเวลาผมไม่ได้คิดที่จะทำอะไรเพื่อแม่เลยสักครั้งแต่ที่ผมตั้งใจเรียน
ก็เพราะรู้ว่า
.การศึกษาเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ผมหลุดพ้นจากบ้านในสลัมโทรมๆ แห่งนี้ต่างหากความทะเยอทะยานในอดีตเป็นแรงผลักดันที่ทำให้ผมประสบความสำเร็จในชีวิตโดยมีโอกาสดี ๆ
ที่โชคชะตาหยิบยื่นให้เป็นตัวช่วยสนับสนุนสิ่งเหล่านี้
ทำให้ผมหลงระเริงอยู่นานทีเดียวมันทำให้ผมหยิ่งผยอง คิดว่าตัวเองนั้นเก่งกล้าสามารถก้าวจากจุดศูนย์ขึ้นมายืนผงาดอยู่ได้ด้วยขาตัวเองทั้ง ๆ ที่ ความจริงแล้ว ความสำเร็จของปริญญาระดับด๊อกเตอร์ที่แปะข้างฝาบ้านของผมนั้นมีแม่อยู่เบื้องหลังเสมอ
แม่ผู้จบ ป. 4 แต่ไม่มีเงินซื้อใบสุทธิขาของผมยืนผงาดออยู่ได้ ด้วยการเหยีบบ่าของแม่โดยแท้และผมก็ไม่เคยสนใจเลยสักนิดว่าบ่าที่เหยียบเป็นฐานนั้นจะชอกช้ำเพียงใดเพราะเจ้าของบ่า
ไม่เคยปริปากบอกผมเลยไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไร แม่ก็ยังคงเป็นคนพูดน้อยทำมากเสมอแม่เป็นผู้ฟังที่ดีมาตั้งแต่ผมยังเด็กแล้วทุกครั้งที่ผมมีความกังวล แม่จะคอยรับฟังเสมอเวลาที่ผมระบายสิ่งที่อัดอั้นตันใจหลายครั้งที่แม่ฟัง
จำนวนเงินที่เด็กชายเอ่ยขอยามต้องการจะซื้อของต่างๆ เพื่อให้มีเหมือนลูกคนอื่นแม่ไม่เคย แย้ง นิ่ง
ฟัง
หลังจากวันนั้น แม่ขายของจนค่ำมืดกว่าปกติอยู่หลายวัน
และวันหนึ่งแม่ก็ยื่นเงินให้ผมเพื่อไปซื้อของที่อยากได้ยามที่ผมรับเงินจากมือของแม่ ผมรู้สึกว่ามือของแม่หยาบกร้านกว่าเคย
.แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรนักหรอก
เพราะถึงมือมือนี้จะต้องหยาบกร้านเพิ่มขึ้นสักแค่ไหนมันก็ยังคงหยิบยื่นมความสะดวกสบายให้ผมได้เหมือนเดิมและมันก็เป็นเช่นนี้เสมอมา ไม่ว่ายามที่ผม สุข หรือ ทุกข์มือของแม่จะอยู่เคียงข้าง
คอยช่วยประคับประคองผมเสมอตราบชั่วชีวิตของแม่จนกระทั่ง วันนี้
หลายสิ่งในชีวิตของผมเปลี่ยนไป
..ผมมีชื่อเสียง มีเกียรติยศ มีคนนับหน้าถือตามีบ้านหลังใหญ่ มีรถคันงาม มีเงินทองมีมือนุ่มนิ่มของผู้หญิงสวยๆ
คอยคลอเคลียทุกสิ่งที่ผมเคยต้องการล้วนมากองอยู่แทบเท้าของผมแต่สิ่งที่ผมอยากได้มากที่สุดกลับขาดหายไป ณ วันนี้ข้างกายของผมไม่มีมือของแม่
..
ที่มา
มือของแม่. (2557). ค้นจาก
http://www.kwamru.com/84
|
|
