|
|
|
รวมเรื่องบทความจากวารสาร/ นิตยสาร
เจริญพักตร์ จิตตินันทน์
เธอผู้สูญเสีย
...
การสูญเสียลูกชายไปก่อนวัยอันควร ส่งผลให้สภาพจิตใจยับเยินแหลกสลาย เธอตัดสินใจหาความสงบให้กับจิตใจ
ด้วยการเข้าวัดบวชชีพราหมณ์ "หนึ่งเดือนที่อยู่ในวัดก็ทำให้จิตใจเราสงบขึ้นบ้าง แต่ข้างในลึกๆแล้วยังคิดถึงลูกอยู่ ใจมันไม่นิ่ง"
ช่วงที่เธอเข้าหาธรรมะเพื่อบรรเทาความฟุ้งฃ่านของจิตใจ ทางฝ่ายสามีได้ไปตรวจร่างกายและพบข่าวร้ายซ้ำสอง
เพราะหมอตรวจพบว่าสามีป่วยหนักด้วยโรค"มะเร็งปอด"
"พอทราบข่าวก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นเลย อุทานอยู่คนเดียวซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอีกแล้วหรือนี่ ลูกชายก็ยังไม่ได้เผาเลย ทำไมชีวิตฉัน
ถึงต้องอยู่กับความสูญเสีย"
ด้วยกำลังใจที่เข้มแข็ง แม้ว่าจะต้องถูกเฉือนเนื้อปอดข้างซ้ายบางส่วนทิ้งไป สามีของเธอก็ยังไปสอนนักเรียนแพทย์ตามปรกติ
ขณะที่เซลล์มะเร็งก็แพร่กระจายไปยังต่อมต่างๆทั่วร่างกาย
กระทั่งระยะสุดท้าย โรคมะเร็งลามลงมาถึงกระเพาะอาหาร เธอเฝ้าสังเกตอาการคู่ชีวิตอยู่ไม่ห่างกายเขา เธอพบว่า"เขามีจิตใจที่เยือกเย็นขึ้น
สติเขายังดี สั่งนักสั่งหนาว่าอย่าแต่งงานใหม่นะ ลูกเราจะลำบาก เรื่องมรดกรวมทั้งหุ้นต่างๆที่มีอยู่หลายแห่ง ทำพินัยกรรมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
ไม่ต้องกังวลว่าจะเดือดร้อนหากเขาไม่อยู่สักคน"
ในที่สุดสามีที่เธอรักและเคารพเสมือนหนึ่งพ่อคนที่สองก็จากไปอย่างสงบด้วยวัยเพียง 48 ปี เป็นอีกครั้งที่เธอต้องเผชิญกับความสูญเสีย
ลูกชายก็ยังไม่ได้เผา สามีก็มาด่วนจากไปภายในปีเดียวกัน เธอควบคุมสติตนเองไม่ได้ จำได้แต่เพียงว่า เธอวิ่งขึ้นบันไดและมาหยุดอยู่ตรงระเบียงบนตึกสูง
ชั้นที่ 8 ในโรงพยาบาลของรัฐแห่งหนึ่ง หมายจะฆ่าตัวตาย
ขณะเท้ากำลังจะก้าวพ้นริมระเบียงออกไป แต่วินาทีนั้นความรู้สึกบางเสี้ยวของเธอกลับต่อต้าน เหมือนมีมือหนึ่งมาฉุดดึงศีรษะของเธอไว้พร้อมด้วยเสียงพูด
แห่งพลานุภาพอันเปี่ยมล้นไปด้วยความเมตตาดังแว่วอยู่ข้างหู "คิดดีแล้วหรือ ยังมีภาระอยู่ข้างหลังอีกมากนะ แล้วลูกจะอยู่กับใคร" เธอฉุกคิดถึงลูกและ
หมดสติล้มพับลงไป โดยมีพยาบาลเข้ามาดูแลอาการอย่างทันท่วงที
เมื่อนึกย้อนถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น เธอคิดได้ว่า ความเป็นคนมันเป็นกันที่ใจ หากใจมาก่อน เมื่อใจเต็มก็ชื่อว่าเป็นคนเต็ม เสมือนหนึ่งการรู้แจ้ง การแจ้งฉาน
ความรู้จักใจ มีสติครองเนื้อครองตัว
หากใจสว่าง โลกก็จะสว่างไสว แต่หากใจมืด ใจไม่ดี คิดทำร้ายตนเองด้วยความทุกข์เข้าครอบคลุมตัวตน ต่อให้ยืนอยู่กลางแดดจ้าก็กลับมืดมิด
ที่มา
เจริญพักตร์ จิตตินันทน์. (2545).เธอผู้สูญเสีย.
ชีวจิต, 5(98), 26-27.
|
|
